E vura re dritaren e tij një mëngjes të ftohtë shkurti, kur qielli i Tiranës i shtrinte re të holla si shall mbi çatitë e vjetra. Midis xhamave, të larë nga shiu i natës, rreshtoheshin disa vazo të vogla me lule shumëngjyrëshe: margaritare, violina, një geranium i kuq që dukej sikur kishte lindur nga flaka….
Month: October 2025
Ai më mësoi të mos kem frikë
E takova në një ditë me shi, kur qyteti dukej sikur donte të fshihej nën çadra dhe unë vetë isha një hije që ikte nga vetja. Isha kthyer në bibliotekën e vjetër për të gjetur një libër që nuk më duhej me të vërtetë, por që më justifikonte mungesën e zërit. Frika ime kishte shumë…
Një foto që nuk u harrua kurrë
Ishte një mbrëmje e qetë vjeshte kur Elira vendosi të hapte kutinë e vjetër me kujtime që kishte mbajtur në fund të dollapit. Që prej ditës që ishte shpërngulur në qytetin e ri, nuk kishte guxuar ta hapte. E dinte se brenda kishte fragmente nga një jetë që s’kthehej më, zëra që s’flisnin më dhe…
Vjeshta kur mësova të dua
Ishte një vjeshtë ndryshe nga të tjerat. Ajri mbante aromë gjetheje të njomë dhe kafeje të ngrohtë, rrugët mbuloheshin nga një shtresë ngjyrash që ndryshonin çdo ditë — si një pikturë që koha e rregullonte sipas humorit të vet. Unë isha në vitin tim të parë të punës si mësuese në një shkollë të vogël…
Ditari i një ndjenje të fshehtë
Kur bleva ditarin e vogël me kapak blu, nuk e dija se çfarë do të shkruaja brenda. Për vite me radhë kisha mësuar t’i fsheh ndjenjat nën humor të lehtë, t’i shtyja si pluhuri poshtë qilimit kur dikush trokiste papritur në derë. Por sapo e hapa faqen e parë, lapsi rrëshqiti vetë mbi letër, sikur…
Zemra që nuk dinte çfarë donte
E ndjeva që po fillonte si një mëngjes i zakonshëm, por brenda meje diçka nuk ishte në vend. Më zgjonte ora dhe jo dëshira. Kafeja kishte aromë, por jo shijen e dikurshme. Sapo hapa dritaren, qyteti frymëmerrte me nxitim: autobusë që fërshëllenin, njerëz që kalonin me hapa të shpejtë, një shitës lulesh që ulej një…
Një premtim në parkun e vjetër
Parku i vjetër kishte erën e njohur të gjetheve të lagështa dhe të tokës që ruan kujtime. Ndërsa kalova portën prej hekuri që shushurinte lehtë, e kapa veten duke ecur instinktivisht drejt stolës pranë liqenit artificial. Aty, shumë vite më parë, dy duar të pasigurta kishin shtrënguar njëra-tjetrën dhe kishin thënë fjalë të vogla me…
Ai buzëqeshte ndryshe
Në fillim as që e vura re. Ishte një mëngjes i zakonshëm pranvere, kur dielli mezi çante retë dhe era luante me gjethet e para të gjelbërta. Ecja drejt stacionit të autobusit me një filxhan kafeje në dorë dhe një mijë mendime në kokë. Punë, takime, emaila, dhe ajo ndjesia e përhershme se dita do…
Letrat e verës sonë
Ishte vera më e ngrohtë që mbaj mend. Ajri mbante aromë deti dhe portokallesh të pjekura, dhe dielli zgjatej deri vonë, sikur të mos donte të largohej kurrë nga ne. Në atë verë gjithçka nisi me një letër. Jo një mesazh, jo një email, por një letër e vërtetë, e shkruar me dorë, me bojë…
Herën e parë që e pashë
Herën e parë që e pashë, koha sikur u ndal për disa sekonda. Nuk ishin ato sekonda të zakonshme që kalojnë pa kuptuar, por ato të rralla, të mbushura me ndjesi të pashpjegueshme, ku çdo gjë rreth teje humbet ngjyrën dhe mbetet vetëm një figurë që të mbërthen sytë dhe mendjen. Ishte një mëngjes pranvere,…