Dritarja e vagonit rrëshqiste si faqe ditari. Ujk uji mbi xham, një vijë e hollë avulli që rritej e zhdukej, ndërsa peizazhi ndryshonte ngadalë: fusha të zbehta, shtëpi me çati të kuqe, një lumë që më ndiqte si hije e butë. E kisha menduar gjithmonë se largësia është një vijë e drejtë në hartë, por…
Month: October 2025
Kur fjalët nuk mjaftuan
Në fillim mendoja se dashuria ishte një fjali e bukur, një rresht i zgjedhur si në një poezi që e lexon zëshëm dhe e ndjen si të dridhej ajri përreth. Kam jetuar gjatë me bindjen se gjithçka mund të shpëtohej me fjalë: një “më fal” i vendosur në kohën e duhur, një “të dua” i…
Një ditë do të të takoj përsëri
“Një ditë do të të takoj përsëri” ishte fjalia që më shpëtoi kur qyteti nisi të mbyllej mbi vete dhe stacioni i trenit dukej i ftohtë si një fotografi e vjetër pa ngjyra. Ajo e tha me zë të butë, si një premtim që nuk i përket vetëm asaj dite, por gjithë ditëve që do…
Lule në dritaren e tij
E vura re dritaren e tij një mëngjes të ftohtë shkurti, kur qielli i Tiranës i shtrinte re të holla si shall mbi çatitë e vjetra. Midis xhamave, të larë nga shiu i natës, rreshtoheshin disa vazo të vogla me lule shumëngjyrëshe: margaritare, violina, një geranium i kuq që dukej sikur kishte lindur nga flaka….
Ai më mësoi të mos kem frikë
E takova në një ditë me shi, kur qyteti dukej sikur donte të fshihej nën çadra dhe unë vetë isha një hije që ikte nga vetja. Isha kthyer në bibliotekën e vjetër për të gjetur një libër që nuk më duhej me të vërtetë, por që më justifikonte mungesën e zërit. Frika ime kishte shumë…
Një foto që nuk u harrua kurrë
Ishte një mbrëmje e qetë vjeshte kur Elira vendosi të hapte kutinë e vjetër me kujtime që kishte mbajtur në fund të dollapit. Që prej ditës që ishte shpërngulur në qytetin e ri, nuk kishte guxuar ta hapte. E dinte se brenda kishte fragmente nga një jetë që s’kthehej më, zëra që s’flisnin më dhe…
Vjeshta kur mësova të dua
Ishte një vjeshtë ndryshe nga të tjerat. Ajri mbante aromë gjetheje të njomë dhe kafeje të ngrohtë, rrugët mbuloheshin nga një shtresë ngjyrash që ndryshonin çdo ditë — si një pikturë që koha e rregullonte sipas humorit të vet. Unë isha në vitin tim të parë të punës si mësuese në një shkollë të vogël…
Ditari i një ndjenje të fshehtë
Kur bleva ditarin e vogël me kapak blu, nuk e dija se çfarë do të shkruaja brenda. Për vite me radhë kisha mësuar t’i fsheh ndjenjat nën humor të lehtë, t’i shtyja si pluhuri poshtë qilimit kur dikush trokiste papritur në derë. Por sapo e hapa faqen e parë, lapsi rrëshqiti vetë mbi letër, sikur…
Zemra që nuk dinte çfarë donte
E ndjeva që po fillonte si një mëngjes i zakonshëm, por brenda meje diçka nuk ishte në vend. Më zgjonte ora dhe jo dëshira. Kafeja kishte aromë, por jo shijen e dikurshme. Sapo hapa dritaren, qyteti frymëmerrte me nxitim: autobusë që fërshëllenin, njerëz që kalonin me hapa të shpejtë, një shitës lulesh që ulej një…
Një premtim në parkun e vjetër
Parku i vjetër kishte erën e njohur të gjetheve të lagështa dhe të tokës që ruan kujtime. Ndërsa kalova portën prej hekuri që shushurinte lehtë, e kapa veten duke ecur instinktivisht drejt stolës pranë liqenit artificial. Aty, shumë vite më parë, dy duar të pasigurta kishin shtrënguar njëra-tjetrën dhe kishin thënë fjalë të vogla me…