Herën e parë që e pashë, koha sikur u ndal për disa sekonda. Nuk ishin ato sekonda të zakonshme që kalojnë pa kuptuar, por ato të rralla, të mbushura me ndjesi të pashpjegueshme, ku çdo gjë rreth teje humbet ngjyrën dhe mbetet vetëm një figurë që të mbërthen sytë dhe mendjen. Ishte një mëngjes pranvere, me aromë kafeje dhe diell të butë, dhe ajo – me flokët që i preknin shpatullat e me një buzëqeshje që nuk i përkiste këtij qyteti – po priste autobusin.
Nuk e dija pse u ndala. Ndoshta sepse gjithçka në të dukej e qetë, ndërsa unë atë mëngjes kisha gjithë trazirat e botës në kokë. Kishte një lloj dritë në sytë e saj, si ajo që pasqyrohet mbi det në mëngjesin e parë të verës. Dhe që nga ajo ditë, gjithçka ndryshoi.
Ditët e para e pashë disa herë, gjithmonë në të njëjtën orë, në të njëjtin stacion. Ndonjëherë sillte me vete një libër, ndonjëherë një filxhan kafeje. Kishte një mënyrë të qetë për ta jetuar pritjen – si të ishte pjesë e saj. Ndërsa unë, për herë të parë në jetën time, prisja me dëshirë një autobus që nuk më duhej. Nuk më interesonte më destinacioni, por prania e saj.
Një mëngjes, ndërsa shiu kishte nisur të binte me pika të imta, ajo e hapi çadrën dhe më hodhi një vështrim të shkurtër. Ishte një shikim që zgjati ndoshta më pak se një sekondë, por që m’u duk si një bisedë e gjatë pa fjalë. Ajo buzëqeshi lehtë, dhe unë ndjeva se po më mungonte diçka që s’e kisha ende.
Të nesërmen, mora guximin t’i flisja. E pyeta për librin që mbante në dorë. Ishte “Njeriu pa fat” i Roth-it. “Një histori që të mbetet në mendje,” tha ajo me një zë të qetë, dhe më pas më pyeti nëse më pëlqente të lexoja. Nuk i tregova se isha një lexues i rastit; thashë vetëm “po,” sepse doja që ajo të më shihte si dikë që ndan botë të ngjashme me të. Ajo buzëqeshi përsëri dhe më tha: “Ndoshta herën tjetër do ta diskutojmë bashkë.”
Që nga ajo ditë, pritja jonë në stacion u bë një ritual i heshtur. Fjalët tona ishin të pakta, por ndjenjat që lëviznin midis nesh ishin të thella. Flisnim për libra, filma, muzikë, dhe për jetën – gjithmonë me një mënyrë të qetë, si dy njerëz që nuk kishin nevojë të bindnin njëri-tjetrin për asgjë.
Një pasdite pranvere, kur dielli ishte i fortë dhe ajri mbante aromë jargavani, ajo më tha: “Më pëlqen mënyra si sheh gjërat. Ke një lloj qetësie që rrallë e gjen.” Nuk e di nëse ishte e vërtetë, por ndjeva se për herë të parë dikush më shihte ashtu siç doja të më shihnin.
Pas disa javësh, ajo nuk erdhi. Ditën e parë mendova se ndoshta kishte ndonjë punë. Ditën e dytë, ndjeva një boshllëk të pashpjegueshëm. Ditën e tretë, më mungoi zëri i saj aq shumë, saqë ndjeva se edhe stacioni kishte humbur kuptimin. Aty ku më parë prisnim bashkë, tani mbetej vetëm zhurma e makinave dhe era që lëvizte lehtë faqet e librit tim.
Pas një jave, e pashë përsëri. Kishte një qese në dorë, dukej e lodhur, por sytë i shkëlqenin si gjithmonë. “U largova për pak ditë,” më tha, “kisha nevojë të shkoj në shtëpi, te prindërit.” Më tregoi se jetonte larg, se kishte ardhur në qytet për punë, se ndonjëherë i mungonte gjithçka që kishte lënë pas. Dhe ndërsa fliste, kuptova se nuk doja më vetëm t’i flisja çdo mëngjes — doja të isha pjesë e botës së saj, edhe në ditët kur ajo mungonte.
Verën e kaluam bashkë. Ishte një stinë që më mësoi se dashuria nuk është gjithmonë e bujshme. Ndonjëherë ajo jeton në gjeste të vogla – një kafe në mëngjes, një shëtitje pa destinacion, një fjalë e thënë në momentin e duhur. Ajo më mësoi të vlerësoj heshtjet, të shoh bukurinë në gjërat e thjeshta. Dhe ndoshta kjo ishte arsyeja pse çdo ditë me të dukej si hera e parë.
Në fund të gushtit, ajo mori një ofertë pune jashtë vendit. “Është një mundësi që nuk mund ta refuzoj,” më tha me zë të ulët. “Por do të më mungosh.” E dija që ishte një lamtumirë e përkohshme, por edhe e pashmangshme. U përpoqëm të mos e quanim fund, por çdo ditë që kalonte e bënte më të qartë se jeta kishte zgjedhur për ne rrugë të ndryshme.
Dita që ajo u largua ishte gri, me re që mbulonin diellin. Në stacionin ku u takuam për herë të parë, tani po prisnim për herë të fundit. Ajo mbante të njëjtën çantë, të njëjtin libër, dhe më përqafoi me një qetësi që më theu brenda. “Mos e harro këtë ndjesi,” më tha. “Herën e parë që më pe, e ndjeve diçka, apo jo? Mbaje gjithmonë atë ndjenjë. Ajo është dashuria e vërtetë.” Dhe u largua.
Vitet kaluan. Jeta më mori në rrjedhën e saj – punë, udhëtime, njerëz të rinj. Por çdo herë që shihja një vajzë me një libër në dorë, më dukej sikur ajo do të kthehej. Herë pas here, kthehesha në të njëjtin stacion, si dikur, jo për autobusin, por për kujtimin. Ajo më kishte mësuar se dashuria nuk matet me kohë, por me gjurmët që lë në shpirt.
Një mëngjes, shumë vite më vonë, ndërsa pija kafen në të njëjtin vend ku e kisha parë për herë të parë, ndjeva të njëjtën ndjesi të qetë. Një vajzë e re po lexonte një libër të vjetër, dhe dielli binte mbi të njësoj si atëherë. Nuk ishte ajo, por për një çast, gjithçka m’u duk e njohur. Dhe kuptova se dashuria e parë nuk është gjithmonë personi, por ndjenja që të kujton kush je, çfarë ndien dhe pse ende beson tek mrekullia e një takimi të thjeshtë.
Ajo ishte kujtimi im më i bukur, dhe çdo herë që e rikujtoj, e ndjej sikur po e shoh përsëri — herën e parë që e pashë.