Në fillim as që e vura re. Ishte një mëngjes i zakonshëm pranvere, kur dielli mezi çante retë dhe era luante me gjethet e para të gjelbërta. Ecja drejt stacionit të autobusit me një filxhan kafeje në dorë dhe një mijë mendime në kokë. Punë, takime, emaila, dhe ajo ndjesia e përhershme se dita do të kalonte shpejt, pa lënë asgjë të paharrueshme. Derisa e pashë atë.
Ai qëndronte pranë stacionit, i veshur thjeshtë, me një bluzë të bardhë dhe një çantë shpine të zezë. Nuk kishte asgjë të jashtëzakonshme në pamjen e tij, përveç një gjëje — ai buzëqeshte ndryshe. Ishte ajo lloj buzëqeshjeje që të bën të ndalesh për një sekondë, pa kuptuar pse. Nuk ishte e zhurmshme, as e tejngarkuar me vetëbesim. Ishte e qetë, e butë, dhe dukej sikur kishte lindur nga një vend i thellë i shpirtit. Ai buzëqeshte sikur kishte parë diçka të bukur që të tjerët nuk e shihnin.
Autobusi mbërriti, njerëzit u shtynë, dhe unë u gjenda përballë tij në rresht. Ai ma ktheu vështrimin për një moment, pastaj buzëqeshi sërish. Ishte aq e sinqertë ajo buzëqeshje, saqë, pa kuptuar, buzëqesha edhe unë. Dhe që nga ai çast, dita ime u ndërrua. Nuk e dija kush ishte, as ku shkonte, por diçka brenda meje më tha se ajo buzëqeshje do të më ndiqte gjatë.
Ditët kaluan dhe unë e pashë sërish. Në të njëjtin stacion, afërsisht në të njëjtën orë. Nuk folëm, por çdo herë që takoheshim, ai buzëqeshte — ndryshe, si herën e parë. Kishte një qetësi të çuditshme që më pushtonte, një ndjesi sigurie që nuk e përjetoja shpesh. Nuk e dija nëse ishte fati apo rastësia, por çdo mëngjes që e shihja, dita ime fillonte më lehtë.
Një ditë, autobusi vonoi shumë. Ai po qëndronte afër meje dhe unë, pas një momenti hezitimi, vendosa të flas.
“Duket se autobusi ka vendosur të na testojë durimin sot,” i thashë me një buzëqeshje të ndrojtur.
Ai qeshi butë. “Ndoshta do të na detyrojë të shohim më shumë rreth nesh. Të vërejmë diçka që zakonisht e humbasim.”
U çudita nga mënyra si foli. Fjalët e tij ishin të thjeshta, por tingëlluan si një mësim i vogël. Dhe që nga ajo ditë, çdo mëngjes që e shihja, bisedonim pak nga pak. Herë për motin, herë për librat, herë për jetën. Emri i tij ishte Ardi, një emër i zakonshëm për një djalë që kishte diçka të pazakontë në shpirt.
Zbulova se punonte si fotograf. “Fotograf i jetës së përditshme”, siç e quante ai veten. Më tregoi disa nga fotot e tij në telefon — njerëz në rrugë, duar që mbanin kafe, fëmijë që qeshnin, gra që prisnin në semafor. Ai kapte momentet që askush tjetër nuk i shihte. Dhe në çdo foto, ndiheshe prania e një shikimi që kërkonte bukurinë në gjërat e vogla.
“Ti shikon ndryshe botën,” i thashë një mëngjes.
Ai qeshi. “Ndoshta, por unë mendoj se ti e ndien ndryshe. Njerëzit që ndalojnë për të parë diçka të thjeshtë — si një buzëqeshje — janë ata që kuptojnë më shumë.”
Fjalët e tij më mbetën në mendje. Në ditët që pasuan, e gjeja veten duke menduar për të gjatë ditës, madje dhe gjatë netëve. E kuptova që ajo që më tërhiqte tek ai nuk ishte pamja, as mënyra si fliste, por mënyra si rrinte i qetë në mes të kaosit të botës. Si buzëqeshte pa arsye, sikur çdo mëngjes të ishte dhuratë.
Një mëngjes, ai nuk ishte aty. Prisja në stacion, por vendi ku qëndronte zakonisht ishte bosh. Më ra në sy mungesa e buzëqeshjes së tij, si një dritë që mungonte në rrugë. Ditët kaluan dhe ai nuk u shfaq. Fillova të ndihesha e zbrazët, sikur diçka e vogël, por e rëndësishme, ishte zhdukur nga rutina ime.
Një të shtunë, ndërsa po ecja nëpër qytet, rastisa në një ekspozitë fotografike. Në hyrje lexova një emër që më ngriti zemrën: “Ardi Kelmendi – Buzëqeshjet e qytetit.” Brenda, muret ishin mbuluar me fotografi që kishin shpirt. Njerëz të zakonshëm, por me fytyra që ndriçonin prej diçkaje të padukshme. Dhe në një qoshe, një foto më bëri të ndalem. Ishte unë. E fotografuar nga dritarja e autobusit, duke qeshur me diellin në sy. Poshtë fotos shkruhej: “Ajo buzëqeshte ndryshe.”
Zemra më rrahu fort. Nuk dija ç’të mendoja. Ishte si të lexoja një pjesë të shpirtit tim përmes syve të dikujt tjetër. Pikërisht atëherë e ndjeva praninë e tij pas shpine. “Më fal që s’të pyeta për leje,” tha ai me zë të ulët. “Por ajo buzëqeshje më shpëtoi një ditë kur gjithçka dukej gri.”
U ktheva nga ai dhe sytë e tij shkëlqenin njësoj si herën e parë. “Më shpëtove edhe ti,” i thashë me sinqeritet. “As që e dija se mund të jem dritë për dikë tjetër.”
Që nga ajo ditë, nuk u ndamë më. Nuk ishte një dashuri e zjarrtë apo e trazuar. Ishte një dashuri që rritej ngadalë, si dielli që del në mëngjes. Flisnim për gjithçka — për ëndrrat, frikërat, për ditët e zakonshme. Ai më mësoi të shoh botën me sy të tjerë. Të mos nxitohesha, të mos kërkoja përsosmëri, por bukuri. Dhe unë, pa e kuptuar, i mësova atij diçka tjetër — të besonte tek njerëzit.
Vitet kaluan. Jeta na çoi në rrugë të ndryshme për pak kohë. Ai mori një ofertë për një ekspozitë jashtë vendit, ndërsa unë nisa një punë të re. Për muaj të tërë komunikonim me letra dhe mesazhe. Çdo letër e tij kishte një fjali që e prisja me padurim: “Buzëqesh si herën e parë, të lutem.” Dhe çdo herë që e lexoja, më dukej sikur ai ishte aty.
Kur u kthye, koha dukej sikur s’kishte kaluar fare. Ai sërish buzëqeshte ndryshe, dhe unë sërish e shihja si ditën e parë. Por këtë herë, diçka kishte ndryshuar brenda nesh. Ishim rritur, kishim kuptuar që dashuria e vërtetë nuk është gjithmonë zhurmë e madhe, por prani e qetë. Është ajo ndjesi që të ndjek edhe kur tjetri nuk është pranë.
Një mbrëmje, ndërsa shëtisnim pranë liqenit, ai ndaloi dhe më tha: “E di pse më pëlqeu buzëqeshja jote? Sepse nuk ishte për askënd tjetër. Ishte e pastër, si një falënderim ndaj jetës. Dhe atë ditë, mësova të buzëqesh ndryshe edhe unë.”
Në atë çast e kuptova që historia jonë nuk kishte nevojë për premtime të mëdha apo përfundime të përsosura. Kishim diçka më të thellë: një kujtim që nuk do të shuhet kurrë. Një kujtim për mënyrën si ai buzëqeshte ndryshe — dhe si ajo buzëqeshje ndryshoi gjithçka në jetën time.
Dashuria jonë nuk ishte perfekte, por ishte e vërtetë. Dhe ndoshta kjo është forma më e pastër e dashurisë — ajo që të bën të shohësh botën me sy të rinj, edhe pas shumë vitesh.