Ishte mëngjes i ftohtë tetori, ai lloj mëngjesi kur dritaret mbulohen me avull e ajri mban erën e gjetheve të lagura. Në rrugën drejt stacionit, çdo hap më dukej më i rëndë se i mëparshmi. Treni do të nisej pas pak, dhe me të – ajo. Ajo që dikur ishte gjithçka që besoja se nuk do të humbisja kurrë. Nuk folëm shumë atë mëngjes. Ndoshta të dy e dinim se fjalët nuk do të ndryshonin asgjë. Kishim ardhur në fundin e një rrugëtimi që, megjithë dashurinë, nuk mund të vazhdonte në të njëjtin drejtim. Ajo do të shkonte në një qytet të ri, në një jetë të re, ndërsa unë do të mbetesha aty, mes kujtimeve dhe pyetjeve që askush nuk i përgjigjet.
Në stacion mbretëronte zhurmë, por mes nesh ishte heshtje. Një heshtje që fliste më shumë se çdo “të dua” që kishim thënë ndonjëherë. Sytë e saj kërkonin të mbanin mend çdo detaj – fytyrën time, duart e mia, frymëmarrjen që përzihej me të sajën. Unë doja të besoja se nuk ishte fundi, por ajo mënyra si më përqafoi… më tregoi të kundërtën. Ishte një përqafim që lë gjurmë, jo shpresë.
“Do të shkruaj,” tha me zë të ulët, sikur i trembej vetë premtimit.
“E di,” u përgjigja, edhe pse të dy e dinim se ndoshta nuk do ta bënte.
Pastaj treni u nis, dhe me të, çdo zë u zhduk. U mbeti vetëm heshtja.
Ditët e para pas largimit të saj ishin të çuditshme. Shtëpia më dukej më e madhe, rrugët më të gjata, dhe koha sikur ecte ndryshe. Të gjitha gjërat që dikur më gëzonin tani më rëndonin. Nuk isha i trishtuar vetëm sepse ajo iku, por sepse kuptova sa shumë kishte qenë prania e saj pjesë e imja.
Çdo mëngjes, gota e saj e kafesë ishte aty, bosh, por e mbushur me kujtime. Më dukej se në çdo qoshe kishte mbetur diçka prej saj – një aromë, një letër e harruar, një shall që s’e mori me vete. Dhe në çdo natë, heshtja më mbulonte si një batanije e ftohtë. Njerëzit më thoshin se koha shëron, se çdo dhimbje venitet, por askush nuk më tha se ka heshtje që nuk shuhet kurrë. Ajo që mbetet pas një lamtumire nuk është vetëm mungesa, por edhe një zë i heshtur që të ndjek kudo: kujtimet e një dashurie që nuk mbaroi, por thjesht u la pezull diku mes dy stacioneve.
Një natë, ndërsa po rrija përballë dritares, pashë shiun që binte me vrull. Më kujtoi ditën e parë kur u takuam – ishte po një shi i tillë. Ajo kishte harruar çadrën dhe unë i kisha ofruar timen. Qeshte me atë qeshjen e saj të butë që më kishte rrëmbyer menjëherë. “Nuk besoj në rastësi,” më kishte thënë atëherë. Dhe unë i kisha besuar. Por ndoshta jeta është plot me rastësi që duken si fat. Njerëzit takohen në kohën e duhur, por jo gjithmonë për të qëndruar bashkë.
Mua më duhej shumë kohë të pranoja se ajo nuk do të kthehej. Shpesh kontrolloja emailin, duke u mbajtur pas iluzionit se ndoshta një ditë do të shihja emrin e saj në kutinë hyrëse. Por në vend të fjalëve të saj, vinin vetëm reklama, njoftime të zakonshme, dhe boshllëku. Heshtja e saj ishte më e zhurmshme se çdo zhurmë që kisha dëgjuar ndonjëherë.
Në mbrëmje dilja shpesh të eci nëpër parkun ku shkonim bashkë. Në një stol të vjetër prej druri, ku kishim lënë të gdhendur inicialet tona, gjeta një petal të tharë trëndafili. Nuk e di nëse ishte shenjë, apo thjesht rastësi, por ajo më kujtoi që dashuria nuk zhduket. Ajo ndryshon formë, por nuk shuhet. Një ditë, ndërsa po i hidhja sytë disa librave që kishim lexuar bashkë, gjeta një letër. Ishte letra e saj. Nuk e kishte dërguar kurrë. Ajo kishte shkruar për netët tona, për frikën nga ndarja, për dëshirën për të nisur nga e para, por edhe për nevojën për të gjetur veten. “Ndoshta një ditë do ta kuptosh pse duhej të ikja,” kishte shkruar. “Dashuria jonë s’ishte fundi, ishte mësimi që më mësoi si të dua pa humbur veten.”
Fjalët e saj më goditën si një e vërtetë që gjithmonë kisha refuzuar. Kuptova se dashuria e vërtetë nuk është posedim, por liri. Ndonjëherë, të duash dikë do të thotë të lejosh që të shkojë – jo sepse nuk e do më, por sepse e do aq shumë sa e dëshiron të lumtur, edhe nëse nuk është me ty.
Vitet kaluan. Jeta vazhdoi, si gjithmonë. U përpoqa të mos jetoj në të shkuarën, por nuk mund të them se ajo u zhduk nga kujtesa. Çdo herë që dëgjoja tingullin e trenit në mbrëmje, zemra më rrihte ndryshe. Heshtja që la pas ajo u bë një melodi e brendshme që më mësoi të dëgjoj veten, të dua më me mençuri, të pres pa frikë. Një ditë, pas shumë kohësh, mora një kartolinë. Ishte nga ajo. Një qytet bregdetar, me detin që dukej si pasqyrë. “E mbaj mend ende aromën e kafesë sonë të mëngjesit,” shkruante. “Shpresoj që edhe ti ke gjetur paqen që kërkoje.” Nuk kishte shumë fjalë, por mjaftonin. Nuk më duhej më as sqarim, as përgjigje. Thjesht buzëqesha. Heshtja midis nesh nuk ishte më e hidhur, ishte e butë – si një kujtim që s’mund të harrohet, por as nuk të lëndon më.
E lashë kartolinën mbi raft, përkrah librit që kishim lexuar bashkë, dhe për herë të parë pas shumë kohësh, ndjeva qetësi. Mësova se ndonjëherë dashuria nuk përfundon me një “lamtumirë”, por me pranimin se disa njerëz vijnë për të të mësuar diçka të rëndësishme – për të të treguar se zemra mund të rritet edhe pas dhimbjes. Në mbrëmje, ndërsa dielli perëndonte, hapa dritaren. Ajri kishte atë aromën e njohur të gjetheve të lagura. Diku, larg, dëgjova tingullin e një treni që po largohej. Nuk më lëndoi më. Thjesht m’u duk sikur ajo po më përshëndeste edhe një herë, në mënyrën e saj të heshtur. Dhe për herë të parë, nuk u ndjeva vetëm. Sepse ndonjëherë, edhe pas një lamtumire, dashuria mbetet – në kujtime, në heshtje, në mënyrën si frymon jeta. Në heshtjen që ajo la pas, mësova të dëgjoj zemrën time. Dhe ndoshta, kjo është mënyra më e bukur për ta dashur dikë – në paqe, pa fjalë, por me kujtim të pastër që s’venitet kurrë.