Ishte një pasdite e zakonshme tetori, ajo lloj dite kur era mbart aromën e gjetheve të thata dhe kujtimeve të papërfunduara. M’u desh vetëm një çast për ta parë, vetëm një kthesë në rrugicën e vjetër përballë kafenesë ku dikur uleshim çdo të diel. Dhe aty ishte ai – njësoj si dikur, ndoshta pak më i lodhur, ndoshta pak më i rritur, por sërish me atë buzëqeshje që më kujtoi gjithçka që lamë përgjysmë. Emri i tij ishte Ardit. Dhe në atë moment, çdo gjë që kisha ndërtuar për të harruar, çdo peng, çdo “nëse”, u kthye në një valë që më përplasi në shpirt. Koha kishte kaluar, por jo ndjenjat. Ndoshta dashuritë që nuk mbarojnë kurrë plotësisht, janë ato që nuk arritën kurrë të përfundojnë. E njohëm njëri-tjetrin në një mënyrë krejt të thjeshtë, në një ditë me shi kur të dy kërkonim strehë nën të njëjtin çati. Ai më ofroi një kafe, dhe unë pranova, pa e ditur se ajo kafe do të ndryshonte gjithçka. U bëmë miq, pastaj më shumë se miq. Ishte një dashuri e qetë, e ngrohtë, që rritej pa zhurmë, si dielli që lind pa e vënë re. Flisnim për gjithçka. Për ëndrrat, për frikërat, për vendet ku donim të shkonim. Ai më tregonte për planet e tij, unë për librat që doja të shkruaja. Dhe në çdo bisedë, kishte një premtim të heshtur – sikur po ndërtonim diçka që do të zgjaste. Por jeta, si gjithmonë, ka mënyrën e saj për të ndalur historitë në mes. Një mundësi pune për të në një qytet tjetër, një vendim që duhej marrë shpejt, dhe papritur gjithçka që kishim ndërtuar u mbulua nga fjalët “më duhet të iki”. E mbaj mend mirë atë pasdite. U takuam në të njëjtën kafene ku gjithçka kishte filluar. Ishte e ftohtë, por duart e tij dridheshin jo nga i ftohti, por nga ajo që po vinte. “Do kthehem,” më tha. “Kur të përfundoj gjithçka, do kthehem.” Unë buzëqesha, por brenda ndihesha si një fletë që era mund ta merrte në çdo moment. Më pas erdhi heshtja. Në fillim shkruanim çdo ditë, pastaj çdo javë, pastaj asnjëherë. Koha na mbyti ngadalë, dhe çdo përpjekje për ta mbajtur gjallë atë lidhje dukej e kotë. Ai kishte botën e tij, unë timen. Dhe kështu lamë gjithçka përgjysmë – ëndrrat, bisedat, madje edhe fjalinë “do shihemi përsëri”. Vitet kaluan. Mësova të jetoj pa të, por nuk mësova kurrë ta harroj. Kishte diçka tek ai që mbeti e pashpjegueshme – ndoshta mënyra si më shikonte, sikur në sytë e mi gjente shtëpinë. Ndonjëherë, mendoja se ndoshta kështu duhej të ishte: disa dashuri ekzistojnë vetëm për të na mësuar si të duam. Kur e pashë sot, pas kaq shumë kohësh, gjithçka u zgjua përsëri. Sytë e tij u ndalën tek të mitë për disa sekonda të gjata. Asnjëri nuk foli. Ishte ajo heshtja e mbushur me gjithçka që s’u tha kurrë. Ai bëri një hap drejt meje, unë një hap prapa. Jo nga frika, por nga kujdesi – sepse disa plagë nuk duhen hapur, edhe kur ndjenja ende djeg. “Më kujtove,” më tha më në fund. Zëri i tij ishte po ai, i butë, me një tingull pendese. “Nuk e prisja që do të të gjeja këtu.” “As unë,” i thashë, duke buzëqeshur me vështirësi. “Por ndoshta ishte koha.” “Koha për çfarë?” pyeti ai. Nuk kisha përgjigje. Ndoshta për ta mbyllur atë që lamë përgjysmë, ndoshta për ta nisur përsëri, ndoshta thjesht për ta kujtuar. U ulëm në të njëjtën tavolinë, dhe gjithçka dukej njësoj, por asgjë nuk ishte më e njëjtë. Ai kishte rrudha të lehta rreth syve, unë një qetësi që s’e kisha dikur. Koha na kishte ndërruar, por kujtimet kishin mbetur të paprekura. “E di që të lëndova,” tha ai pas një pauze të gjatë. “Por nuk e bëra me qëllim. Thjesht nuk dija si të qëndroja kur gjithçka më shtynte të ikja.” “Unë e di,” i thashë me zë të ulët. “Ndonjëherë dashuria nuk mjafton për t’i mbajtur njerëzit bashkë.” Ai uli sytë. “Ndoshta, por gjithmonë kam menduar se do të kthehesha. Vetëm se kur u ktheva, ishte vonë.” E pashë për disa sekonda pa folur. “Nuk është kurrë vonë për të kujtuar,” i thashë. “Por ndonjëherë është vonë për të filluar nga e para.” Në atë çast kuptova se dashuria jonë kishte mbaruar në kohë, por jo në ndjenja. Ishte një melodi që nuk e këndonim më, por që mbetej e ngulitur në kujtesë. Ishte ajo ndjesi e çuditshme kur e di që diçka të përket, por s’mund ta kesh më. Pas atij takimi, eca gjatë nëpër qytet. Çdo cep më dukej si një kujtim: dritarja ku rrinte për të më pritur, parku ku më mësoi të ngisja biçikletën, libraria ku blinte librat që më pëlqenin. Gjithçka ishte e mbushur me copëza nga një histori që mbeti përgjysmë, por sërish e bukur. E kuptova se nuk kisha nevojë ta përfundoja atë histori për ta vlerësuar. Ishte pjesë e imja, një kujtim që më mësoi çfarë do të thotë të duash pa kushte, të presësh pa garanci, të kujtosh pa dhimbje. Në mbrëmje, mora një fletore të vjetër, atë ku dikur shkruaja gjithçka për të, dhe në faqen e fundit shkrova: “Disa dashuri nuk përfundojnë kurrë, sepse kurrë nuk arritën të fillojnë plotësisht. Dhe ndoshta bukuria e tyre qëndron pikërisht aty – aty ku lamë gjithçka përgjysmë.” Tani, sa herë kaloj pranë asaj kafeneje, buzëqesh. Jo më nga trishtimi, por nga mirënjohja. Sepse në fund, çdo dashuri që lamë përgjysmë, na mëson diçka për veten. Më mësoi se ndjenjat e vërteta nuk maten me kohë, por me kujtesë. Dhe kujtimet, ato të vërtetat, nuk mbarojnë kurrë – thjesht prehen diku, aty ku lamë gjithçka përgjysmë.