Ishte një mbrëmje e qetë vjeshte kur Elira vendosi të hapte kutinë e vjetër me kujtime që kishte mbajtur në fund të dollapit. Që prej ditës që ishte shpërngulur në qytetin e ri, nuk kishte guxuar ta hapte. E dinte se brenda kishte fragmente nga një jetë që s’kthehej më, zëra që s’flisnin më dhe ndjenja që, megjithëse ishin përpjekur të shuheshin, ende digjnin diku thellë.
Në mes të letrave, kartolinave dhe fletëve të zverdhura nga koha, syri i ra mbi një fotografi të vogël. Ajo ishte e zbehur, por fytyrat në të ishin ende të njohura. Një vajzë me flokë të gjatë që qeshte dhe një djalë që e shikonte me sytë plot ndjenjë, si të mos kishte tjetër botë përreth. Elira ndaloi frymën për një moment. Ai djalë ishte Ardi — dashuria e saj e parë, ndoshta edhe e vetmja që kishte dashur me gjithë shpirt.
Fotografia ishte bërë në një ditë vere, plot dritë dhe aromë deti. Kishin shkuar në qytetin bregdetar ku Ardi kishte rritur gjithë fëmijërinë. Ai kishte insistuar t’i tregonte asaj çdo vend që kishte një copë kujtim për të — pishën ku fshihej me shokët e lagjes, urën e vogël nga ku hidhte gurë në lumë, shkallët që çonin në shtëpinë e gjyshes. Dhe në fund të asaj dite, dikush u kishte bërë një foto rastësisht. Një e qeshur e thjeshtë, një moment i papërgatitur, por që do të mbetej përgjithmonë në kujtesën e saj.
Pas asaj vere, jeta mori kthesa që asnjëri prej tyre nuk i kishte parashikuar. Ardi u nis për studime jashtë vendit, ndërsa Elira filloi punën e parë në një shkollë të vogël. Premtuan se do të shkruanin çdo ditë, se distanca s’do t’i ndante kurrë. Por mes mësimeve, punës dhe kohës që fluturonte, fjalët nisën të bëheshin më të rralla, derisa një ditë, pa ndonjë arsye të madhe, gjithçka heshti. Ai nuk u përgjigj më, dhe ajo ndaloi së shkruari.
Vitet kaluan si erë. Elira ndërtoi jetën e saj, ndryshoi qytet, punë, madje edhe shtëpi. Kishte njerëz që e donin, miq të rinj, udhëtime dhe net plot dritë. Por ndonjëherë, kur qielli mbulohej me re dhe frynte një erë e ftohtë që sillte aromën e detit, ajo mendonte për të. Për sytë e tij, për mënyrën si qeshte, për atë ndjesi të papërshkrueshme që i kishte dhënë ndonjëherë dikush. Dhe gjithmonë, ajo foto i vinte ndër mend.
Ajo fotografi ishte e vetmja gjë që nuk e kishte harruar kurrë. Jo për shkak se e mbante në një kuti, por sepse e mbante në shpirt. Ishte kujtimi i një dashurie të pastër, që ndoshta s’ishte destinuar të zgjaste, por që kishte lënë një gjurmë të thellë.
Një pasdite dimri, kur bora kishte mbuluar qytetin dhe Elira pinte kafenë pranë dritares, telefoni i saj ra. Një numër i panjohur. Për një çast hezitoi, por më pas vendosi të përgjigjej.
“Përshëndetje, Elira?” – zëri në anën tjetër ishte i butë, por i njohur. Zemra i rrahu fort.
“Po… kush është?”
“Jam unë, Ardi.”
Ai emër i harruar prej kohësh tingëlloi si një melodi e vjetër që kthehet papritur në radio. Elira nuk foli menjëherë. Kishte kaluar kaq shumë kohë sa nuk dinte si të reagonte. Ai e ndjeu hezitimin e saj dhe vazhdoi:
“E di që ka kaluar shumë. Ndoshta s’kam të drejtë të të telefonoj pas gjithë këtyre viteve. Por gjeta një gjë që më kujtoi ty dhe… nuk munda të mos të marr.”
Ajo uli sytë drejt fotos që ende mbante në dorë. “Një foto, ndoshta?” – tha me një buzëqeshje të lehtë që ai s’e pa dot.
Në anën tjetër, ai qeshi i habitur. “Po, si e dije?”
“Sepse unë s’e kam harruar kurrë.”
U bë një heshtje e gjatë, e mbushur me kujtime dhe fjalë që s’u thanë kurrë. Ai i tregoi se ishte kthyer për disa ditë, se kishte gjetur një foto të vjetër te shtëpia e gjyshes — e njëjta foto, e bërë atë ditë verore. Kishte menduar shumë nëse duhej ta kontaktonte, por ndjesia që kishte qenë diçka e papërfunduar, e shtyu ta bënte.
Në ditët që pasuan, folën gjatë. Fillimisht me kujdes, si dy të huaj që përpiqen të kujtojnë diçka të përbashkët, më pas me ngrohtësi, si dikur. Ardi i rrëfeu për jetën jashtë vendit, për sukseset dhe dështimet, për mënyrën si çdo vend i ri i dukej bosh pa atë ndjenjë që dikur kishte gjetur tek ajo. Elira e dëgjoi, pa gjykuar, pa pritur. Ishte thjesht e lumtur që dëgjonte zërin e tij sërish.
Pas disa ditësh, u takuan në kafenenë e vogël pranë parkut, po aty ku ishin takuar herën e fundit përpara se ai të nisej. Nuk kishin nevojë për shumë fjalë. Ai e pa me sytë që dikur i njihte aq mirë. Ajo ndjeu se diçka në zemrën e saj, që kishte mbetur pezull për vite, u zbut ngadalë.
“E mbaj mend këtë vend,” – tha Ardi duke parë përreth. “Ishte dita kur më the se dashuria s’duhet të ketë frikë nga koha.”
Ajo buzëqeshi. “E besoje atëherë?”
“Tani po e kuptoj që kishe të drejtë.”
Nuk folën më shumë. Heshtja e tyre nuk ishte bosh, por e plotë. Kishte gjithçka brenda saj — mall, falje, kujtime, dhe ndoshta, një fillim të ri.
Ata e dinin që jeta nuk mund të kthehej mbrapa. Por ndoshta mund të fillonte nga aty ku kishte mbetur. Nuk kishte më premtime, as plane të mëdha. Kishte vetëm dy njerëz që dikur ishin dashur dhe tani po e gjenin sërish qetësinë në praninë e njëri-tjetrit.
Në mbrëmje, kur Elira u kthye në shtëpi, vendosi fotografinë në një kornizë të re. Nuk e mbajti më të fshehur në kuti. E vendosi mbi komodinë, pranë dritares, aty ku drita e mëngjesit e ndriçonte çdo ditë. Ishte më shumë se një kujtim — ishte një dëshmi se dashuritë e vërteta nuk humbasin, vetëm ndryshojnë formë.
Ndonjëherë, ajo e shikonte dhe buzëqeshte. Ndoshta nuk do të dinte kurrë si do të përfundonte historia e tyre, por për herë të parë pas shumë vitesh, nuk kishte më dhimbje. Kishte vetëm një paqe e butë dhe një falënderim të heshtur për çdo kujtim që koha nuk arriti të fshinte.
Një foto që s’u harrua kurrë, sepse brenda saj jetonte dashuria që kishte mësuar ta bënte njeriun më të mirë.